ME | Elektronische Muzik

De elektronische muziek imiteert, of, beter gezegd, is een echo van, de stampende machinerie van de oude industrie van zuigers en tandwielen en het monotone ritme van de arbeid dat zich geobjectiveerd heeft in het zachte getik op het toetsenbord en de glazige schuine blik op het beeldscherm op kantoor. Het zachtjes met de voet meetikken op de maat van de beat weerspiegelt het zich herhalende in zichzelf opgesloten denken, dat nu in het luisteren zijn bevrediging juist in die gelijkheid tussen hemzelf en de bonkende beats heeft bewerkstelligt gekregen. Hoe meer de mens de machinerie menselijk tracht te doen lijken door haar het denken aan te leren, hoe meer vindt juist de omgekeerde beweging plaats, waardoor het doel desondanks alsnog in een nabije toekomst werkelijkheid zal kunnen worden. Alleen de blinde gevoelloze herhaling wekt in ons nog de drang om te bewegen en te dansen, zoals de oernegers als in een trance op hun trommeltjes sloegen tijdens het mensenoffer-ritueel, dat nu slechts onzichtbaar nog blijft voortbestaan.
Pas in zijn onschuld wordt het schuldig; want alleen de vermeende onschuld, doet het onrecht recht. Het strakke stramien van de technobeats doet het geordende denken zo vertrouwd aan, dat het zich eraan kan overgeven, om tijdelijk in staat te zijn te vergeten, zoals het warme lichaam van de ander het eigen- en daarzijn van het zelf even doet vergeten, oftewel; de fenomenologie van de techniek doet haar intrede in het denken, waar ze altijd al gevoelig was voor de herhaling in het ritme.

Het meest briljant tot het bewustzijn doorgedrongen is deze gedachte in het werk van de muzikant Aphex Twin (waarvan hierboven de video bij het nummer "Ventolin"), overdreven gezegd de profeet en de onofficiele goeroe van de elektronische muziek, waarbij Kraftwerk maar bleekjes afsteekt. Echter, juist in de bonkende herhaling van beats manifesteert zich bij hem de uniekheid: alle geluiden stammen af van zelfgemaakte akoestische instrumenten (machines), waarna opgenomen en voor reproductie gereedgemaakt in een elektronisch muzikaal schema, en elk patroon verschilt van de volgende en degeen daarvoor.

De herhaling en reproductie tot in het oneindige van mens en al zijn beeldende en audititieve producten heeft zich verinnerlijkt in het individu en veruiterlijkt in de subjectieve smaak die tendeert naar de trage en donkere beats van de techno en de elektronische vergetelheid en anonimiteit van de grote evenementenhallen (waar overdag meestal vee verhandelt wordt). Additieve drugs zijn amper nog noodzakelijk. In de machinerie van de techniek heben we onszelf per ongeluk herkend, zij kan ons een spiegel voorhouden, waarin dan uiteindelijk nulletjes en eentjes weerspiegelt zullen worden. De werkende die overdag afwezig naar zijn beeldscherm staart en de pool die duizenden tulpen bindt op de als maar lopende band wil in het weekend niets anders dan de herhaling van de vergetelheid en het geluk dat er uit voortvloeit.

(Merk alsjeblieft op dat hier geen oordelen worden geveld, zoals vaak bij de cultuurkritiek vermoedt wordt. Eerder zou een andere conclusie zijn intrede kunnen doen. De ver-machinelijking van het denken kan het individu dichter bij het Vreemde en Andere doen naderen, want hoe diverser de persoonlijke ontwikkeling van het individu wordt, hoe groter het onbegrip en daarmee ook de eenzaamheid bewaarheid wordt. Dit is misschien het enige en on-erkende(!) positieve aspect aan totalitaire systemen en dictatoriale doctrines; namelijk dat ze uniformiteit nastreven. Dat dit mogelijk tot groter geluk leidt dan individuele vrijheid van denken en identiteit, is voor ons echter ondenkbaar.
Ook ben ik niet bepaald bang om te kritiseren. De criticus wordt heimelijk zijn verziekte, verminkte en non-conformistische denken door de gelukkige 'dronkelap' verweten, waaraan zich de waarheid alleen nog als oeverloos gezeik voor kan doen)