ME | Hersengolfjes nov2007

(Naieve vingeroefeningen naar aanleiding van "Naked Lunch" van William Burroughs):
Een tropisch museum met een plafond vol verhangen kattenlijkjes die stinken naar hypothetische dood en bamboe, de
verstarde ogen nog slechts zijdelings gericht op de met tientallen bewakingscamera's behangen muur (voor degeen die zich nog nooit in zijn grafkist omgekeerd heeft: het stinkt er). Pakistaanse opstandelingen uit natte berggrotten bestormen mijn voordeur, slaan de azuurblauwe badkamertegeltjes kapot op zoek naar onzedelijke vlekjes, ze voeren indiaan-achtige cirkelvormige dansrituelen uit om een vreugdevuur van Westerse porno-dvd's: de geur van synthetische walmen die uit het smeltende en vloeibaar geworden plastic opstijgen, waar nog net een verschraalde tiet of kut op te zien is, verhoogt alleen het delirische gevoel van de omstanders: in het Westen hebben zij de objectivatie van hun eigen gore geilheid gevonden: ze trekken zich af op naakte kledingpoppen met kale koppen in weerspiegelende winkelruiten van internationale warenhuizen op schaamteloze zondagmiddagen, en de non-menselijke menspoppen zonder ziel doen ze stuk voor stuk aan Foucault en zijn vale door aids aangetaste lichaam op zijn sterfbed denken, maar bovenal trippen en rukken ze zich op het beeld van zichzelf dat in de ruit weerspiegelt wordt en het narcistisch karakter van de hele scene voor ons mag ontsluieren en zo ontzettend machtig is. Ik spring van een denkbeeldige brug af na het eten van enkele onschuldige champignons: wat gaat hier fout? Ik heb het wezen van de tragedie niet verstaan! Niemand die ik tegenkom wil toegeven dat hij is wie ik vermoedt dat hij is: in de kortzichtige deductie van een persoon uit zijn eigen schaduw ligt de verkrachting: in een profetisch-plakkerige psychose zag ik de voyeuristische en daarom paranoide toekomst van de transcendentaal angstige dubbelwezens in de beklemmende informatierelatief kleine ruimte van het avondland, volgehangen met 'alwetende' sensorische ogen van kunstmatig grijs hersenweefsel, de openheid van een gehandicaptentoilet zonder muren en deuren (...huichelachtig gelach op de achtergrond; lijkt op zuchtje wind...)