Twee van de grootste esthetici: eerst keizer Nero, die Rome in brand stak om zich voor te kunnen stellen, hoe de stad Troje destijds gebrand had, en vervolgens Andy Warhol, die, op het bericht dat een van zijn voormalige liefdes en goede vriend onder invloed van acid uit het raam van z'n appartement gesprongen was, reageerde met de enigzins teleurgestelde vraag, waarom er niemand bij was geweest om het te filmen. Kierkegaard was misschien wel de eerste om expliciet te beseffen dat het Esthetische en het Ethische altijd in een absoluut contrast staan, en dat het esthetische in zijn extreemste en uiterste consequentie kwaadaardig lijkt. Wil men het ethische leven (en dit kan alleen door haar te leven), dan is het eigenlijk al geen ethisch leven meer; het is het alledaagse, onmiddelijke algemene leven, een zijn onder de anderen dat zich aan theoretisering en esthetisering ontrekt, zich telkens verbergt door zich als betekenisloos voor te doen, en zich zo onttrekt aan de gewelddadige kracht van de woorden in hun discursiviteit, en het boze rusteloze oog van het kunstenaarsdenken, oftewel voor dat laatste geen werkelijke optie.