Ethiek en Erotiek lijken elkaar totaal niet te verdragen, als vuur en water. Een synthese van de twee is het meest geloofwaardig in de verkrachting; de idee is in deze vorm gegoten en in de handeling bleek ze te passen; dat maakt haar dan ook zo walgelijk en bovenal ingrijpend in het leven van een vrouw die het doorstaan heeft. Het samenvloeien van het ethische en het erotische, is walging in de puurste vorm. stel je voor: een man die zich kreunend aftrekt bij beelden van de holocaust. Beelden waarin beide voorkomen, zouden een enorme trivialiteit opleveren, een zeldzame intense spanning, en bovendien waarschijnlijk shoquerend. En wat zijn trouwens de hoofdthema's van de amusementsindustrie? Precies. 'Sex and Violence'. Maar samenkomen doen ze bijna nooit...omdat het voor oog en oor ondragelijk is; de seksuele drang wil niets met ethiek van doen hebben; want zij kan en wil alleen puur genot zijn; ze verdraagt haar tegenpool alleen in de pure walging.
De kunst als ethisch onvergefelijk: Ieder mensengezicht heeft, anders dan dat van het dier, iets gruwelijks, een compleet door angst vertrokken gelaat dat zich mede toont in het lachen, meer nog dan in het huilen. Ook de enthousiaste oorlogsfotograaf participeert aan een houding van geweld; zelfs de kunstenaar, driftig werkend in zijn atelier, met zijn opgegesperde geconcentreerde ogen en de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd draagt al in zich de kiem van het geweld, en de verkrachting, deze synthese van de seksuele drang en de ethische walging van de vernietiging, de drang om bloed te vergieten, te overheersen, niet niets te zijn. Ook deze ijdele woorden ontkomen niet aan haar en bevestigen alleen haar almacht; het niet kunnen verkroppen van de stilte die het dier omringt, het schelle krijsen in een wereld zonder licht en zonder woord. De verkrachter en de kunstenaar putten samen uit dezelfde bron en dienen hetzelfde nut; ze zijn pure vormen van gewelddadig verzet tegen de stilte en de leegte, en daarom ethisch onvergefelijk.
De kunst en het fysieke geweld moet dus worden gezien als uitdrukking aan het niet kunnen verkroppen van de stilte en de leegte die het dier omringt; beiden proberen haar op te vullen en kunnen worden gezien als een aanslag op de omringende omgeving van het individu.
De kunst als ethisch onvergefelijk: Ieder mensengezicht heeft, anders dan dat van het dier, iets gruwelijks, een compleet door angst vertrokken gelaat dat zich mede toont in het lachen, meer nog dan in het huilen. Ook de enthousiaste oorlogsfotograaf participeert aan een houding van geweld; zelfs de kunstenaar, driftig werkend in zijn atelier, met zijn opgegesperde geconcentreerde ogen en de zweetdruppeltjes op zijn voorhoofd draagt al in zich de kiem van het geweld, en de verkrachting, deze synthese van de seksuele drang en de ethische walging van de vernietiging, de drang om bloed te vergieten, te overheersen, niet niets te zijn. Ook deze ijdele woorden ontkomen niet aan haar en bevestigen alleen haar almacht; het niet kunnen verkroppen van de stilte die het dier omringt, het schelle krijsen in een wereld zonder licht en zonder woord. De verkrachter en de kunstenaar putten samen uit dezelfde bron en dienen hetzelfde nut; ze zijn pure vormen van gewelddadig verzet tegen de stilte en de leegte, en daarom ethisch onvergefelijk.
De kunst en het fysieke geweld moet dus worden gezien als uitdrukking aan het niet kunnen verkroppen van de stilte en de leegte die het dier omringt; beiden proberen haar op te vullen en kunnen worden gezien als een aanslag op de omringende omgeving van het individu.
No comments:
Post a Comment
Please fill in your own location and the location viewed