Foto-Ode | Francis Bacon

een foto-ode aan francis bacon: daar deed het me aan gedenken. maar zoals gezegd: dat kwam pas achteraf. Is dat verkeerd?

Hoe toevalig kan een beeld ontstaan. Het portretfotootje van deze jongen had ik met een punaise op mijn muur geprikt, om later iets mee te doen, maar door het dichtslaan van de deur kwam hij precies zo op de grond te liggen: bijna triest eigenlijk. Toch maar een paar foto's van gemaakt. Voordat ik em had opgeraapt en het moment weg zou zijn geweest.

Heel vaak gaat t zo. Een vriend van Andy Warhol zei ooit tegen hem: als je is zo'n soepblik zou naschilderen, dat zou leuk zijn! En Andy vond dat ook, sterker nog hij deed het! De meeste(r) werken die hij gemaakt heeft zijn zo gemaakt. En dat past ook bij hem, en waar hij voor staat. Iemand zei ooit tegen me dat hij precies wist wat hij qua kunstimportantie aan het doen was. Toen werd ik boos. Dat mag niet zo zijn. Ik ben een romanticus, daarom.


Nee geen fotosjop hier, maar the 'real' thing dus. De uiteindelijke drie beelden zijn rechtgetrokken. Waarom? Kun je zien dat ik een schilder ben? Probeer de suggestie die door de soort van vormen gegeven wordt te negeren: de plinten, de witte muur en de houten vloer: probeer het schilderij in de foto te herkennen. De lijnen, de platte geometrische vormen.


Een triptiek van een verloren gezicht. Chris Novoselic: de ex-bassist van nirvana. zomaar. Nu ergens in Noordwest Amerika anoniem strijdend tegen de globalisatie (of weet ik veel wat).


is het nodig zo te raaskalen over een plaatje? Ik denk van wel, maar het irriteert me ook: het beeld hoort voor zichzelf te spreken. Maar kan het dat wel?